Америкадан келген саякатчы: чабандар мени түшүнүшпөдү, бирок чай менен суусундурууга аракет кылышты

АКШдан келген саякатчы жана фотограф Скотт Тернер биринчи жолу жалгыз ат менен 600 чакырымды Кыргызстанда жүрүп өтүп, андан кийин бир ай чабандар менен жашады.

Саякатчы жана фотограф Скотт Тернер эксклюзивдүү интервьюсунда, жолдо анын аты кантип өлүп кала жаздаганын жана чабандар жеке менчикке кандай мамиле кыларын айтып берди.

— Скотт, эмне үчүн Кыргызстан? Көп учурда АКШнын маалымат каражаттары биздин өлкөдө болуп жаткан окуяларды көп жазбайт, жана телеканалдардын эфирине Кыргызстан тууралуу негизинен терс сюжеттер чыгат — революциялар, элдик толкундоолор…

— Мен Кыргызстан кереметтүү өлкө экенин Мумбайдагы досумдун оозунан уккам. Анын сүрөттөөсү мени таң калтырды. Узун убакыт бою бул мен үчүн кыялыма айланган. Бирок бир учурда мен түшүндүм: убакыт келди. Жана бир сааттан кийин мен колумда билеттерди кармап турдум.

— Ат кайдан келди? Ал сиз менен учакта учуп келген жок да…

— Албетте, жок. Мен Караколго жеттим, базарга бардым жана жарым сааттан кийин бир колумда жип, экинчи колумда катуу бошогон капчыгымды кармап турдум. Ат жана жабдыктар мага 60 миң сомго түштү. Мен атка Мезкалито деген ысым бердим. Бактыга жараша, ат мурда эле үйрөтүлгөн. Менден айырмаланып…

— Сиз ага кандайча дос болуп калдыңыз?

— Алгач мен андан коркчумун. Ат чоң эле. Ал мени жулуп кетип, тырмалап салат деп ойлогом. Бир нече жолу мен чын эле седлосунан кулап түшкөнүм бар. Бирок мен ат менен байланыш түзүү абдан кызыктуу экенин түшүндүм. Чындык, анын мүнөзү анча жакшы эмес болчу. Бир түнү Мезкалито мени жокко чыгарып, качып кетти. Мен тоолор менен жалгыз калдым. Эртең менен качып кеткен ат кайра келди. Мен анын көздөрүндө өкүнүчтү байкадым.

Бизди жакындаштырган мындай окуя болду: бир жолу биз баткакка кирип кеттик. Мезкалитонун туяктары чириген жерге такалып калды. Баткак жайлап атты тартып жатты. Мен өзүм үчүн чечтим, аны кыйынчылыкта жалгыз калтырбайм. 1,5 сааттан кийин биз баткактан чыгып кеттик.

— Ал сапар канча убакытка созулду? Кандай жерлерди көрдүңүз?

— Биз Баркоондан Сон-Кулга чейин барып, кайра кайтып келдик. Биздин саякат бир айдан ашык уланды.

— Сиз жергиликтүү тургундар менен сүйлөшүүгө мүмкүнчүлүк алдыңызбы? Сиз тил тоскоолдугун кантип жеңдиңиз?

— Күн сайын жалгыз чоң өрөөндөрдү кесип өтүү абдан чарчатаарлык иш. Саякаттагы эң жакшы нерсе — чабандар менен сүйлөшүү үчүн токтоп туруулар болду. Биз бири-бирибизди так түшүнбөсөк да, алар мага дайыма чай сунуштап, жашоолору тууралуу айтып беришти. Алардын жашоосунун жөнөкөйлүгү, жашаган жерлери менен бирдей, керемет. Алар өзү да муну баалашат.

— Сиз бир жылдан кийин кайра келип, алардын жашоосун өткөрдүңүз. Сизди эмне кызыктырды?

— Мен бүт июнь айын чабандар менен өткөрдүм. Бул менин жашоомдогу эң кереметтүү учурлардын бири болду. Мен күн бою ат менен тоо чокуларын багындырып жүрдүм. Мени малды башкарууга да үйрөтүштү.

Алар кооз жана таза жашоодо жашашат. Бул байыркы кочкорлор эмес: кыш мезгилинде көпчүлүгү үйлөрүндө жашашат. Бирок жай мезгилинде алар чыныгы кочкордук жашоосун башташат. Миңдеген жылдар бою кочкордук жашоо аларга жер, табият жана жаныбарлар тууралуу уникалдуу билимдерди берди. Алар тамак-аш жана турак жайды эркин бөлүшөт, бул жеке менчик эмес, жалпы нерсе сыяктуу.

Кыргызстандагы жашоо, айрыкча жайлоодо, мени таң калтырды. Мен бул саякатым Кыргызстанда акыркы болбойт деп чечтим.



Источник: Sputnik Кыргызстан